Povodom postavke u Zrenjaninu, posvećene životu i delu Đorđa Radića, rečeno je da je on našoj agronomiji dao ono što su njegovi sunarodnici Tesla i Pupin dali razvoju nauke u svetu
Poljoprivredna čitanka Đorđa Radića, Đorđe Radić u Parizu
Dr Đorđe Radić (1839–1922) prvi je srpski agronom. Specifičan je po tome što je najviše škole završio u svetu, a onda se vratio i znanje iz oblasti poljoprivrede primenio u Srbiji. Naučna dostignuća bolje su mu ispraćena u Evropi, ali je najdublje tragove ostavio u otadžbini: pišući knjige i udžbenike, obrazujući mlade, afirmišući agrar uopšte. Doktorirao je u Beču 1867, a nakon povrataka u Srbiju nastojao je da sve znanje i praksu stečene po evropskim zemljama primeni u svojoj zemlji. Zahvaljujući njegovom delu u to vreme nismo mnogo zaostajali za najnaprednijim svetskim sredinama u toj oblasti.
Radić je rođen u Zrenjaninu, odnosno tadašnjem Velikom Bečkereku, a na njegovu blistavu karijeru grad je podsetila izložba koja je upravo postavljena. Autori su Olivera Ćosović i Dragana Drašković, a organizatori Savez inženjera i tehničara Srbije, ovdašnja ispostava te asocijacije i zrenjaninski Narodni muzej, kao domaćin. Da je, doduše sa velikim zakašnjenjem započela afirmacija dela ovog, kako ga poštovaoci predstavljaju, poljoprivrednog prosvetitelja i naučnika vidi se i na primeru iz grada na Begeju. Jednoj ulici je pre nekoliko godina dato njegovo ime. Povodom otvaranja izložbe u Zrenjaninu, posvećene Radićevom životu i delu, rečeno je da je on našoj agronomiji dao ono što su njegovi sunarodnici Tesla i Pupin dali razvoju nauke u svetu.
On je bio iz svešteničke porodice koja se često selila, pa je u Bečkereku živeo do svoje 15. godine. Bio je odličan đak i u školovanju napredovao, a kad je kao prvi Srbin koji je na Bečkom univerzitetu položio doktorat iz filozofije s poljoprivrednom temom postao je poznat i potreban Srbiji, te ga je knez Mihailo Obrenović više puta pozivao i angažovao. Prvi put 1864. godine.
Osnivanjem Društva za poljsku privredu 1869. godine, dr Đorđe Radić je definitivno došao u Srbiju i tada počinje novi period njegovog života i rada. Znanje je stekao školovanjem i praktičnim radom stečenim u obilascima i proučavanjima poljoprivrednih dostignuća većine evropskih zemalja (1862–1869). Obišao je Austriju, Češku, Francusku, Nemačku, Italiju, Švajcarsku, Holandiju i Belgiju, a sve je stavljeno u funkciju prosvećivanja i napretka srpskog seljaka. U svim tim zemljama nagrađivan je visokim priznanjima.
O značaju i doprinosu dr Đorđa Radića utemeljenju srpske poljoprivrede najbolje govore njegova dela: više od 40 objavljenih knjiga i više od 500 objavljenih članaka, uredništvo u listovima „Seljak”, „Težak”, „Domaćin”, „Cvetarstvo”, zatim članstvo u 67 poljoprivrednih i kulturnih društava, od kojih su tri američka.
Među njegovim brojnim naučnim dostignućima treba pomenuti hibridizaciju kukuruza koju je započeo pre nego što je to učinjeno u SAD, dobijanje raznih sorti kukuruza i krompira, kao i novih vrsta povrća. Zaslužan je za proizvodnju prvog pamuka u Ugarskoj, uvođenje plemenitije rase stoke i izvođenje ukrštanja. Izvodio je oglede sa uzgojem svilene bube, a zahvaljujući njemu su i nabavljene, za ono vreme, nove sprave i alati – gvozdeni plugovi i vršalice sa vitlom. Radio je na osnivanju poljoprivrednih škola u Požarevcu, Danilovgradu i Kraljevu, obavljao poslove sekretara u Srpskom poljoprivrednom društvu i sarađivao sa svim relevantnim imenima poljoprivredne nauke u Evropi i svetu. Takođe, dr Đorđe Radić je bio redovni član Srpskog učenog društva i počasni član Srpske kraljevske akademije. Đuro Đukić